Π. Λ. ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ

(Βραβεῖον Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν καί Δήμου Ἀθηναίων)

η εθνικH μας παρAδοση

KAI H ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ

 ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Τό πόνημα αὐτό ἀποτελεῖ ἀπότοκο τῆς παρεμβάσεως τοῦ συγγραφέως στίς διϊστάμενες ἀπόψεις πού διατυπώθηκαν τό Σεπτέμβριο τοῦ 2004 μεταξύ τοῦ τότε Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Κ. Στεφανοπούλου καί τοῦ τότε Ἀρχιεπι­σκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος μακαρι­στοῦ Χριστοδούλου, ὡς πρός τό περιεχόμενο καί τήν ἀξία τῆς παραδόσεως γιά τό ἔθνος τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ τότε παρέμβαση τοῦ γράφοντος δημοσιεύθηκε τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2004 καί ἀποτέλεσε τόν κορμό καί τό ἔναυσμα γιά τοῦτο τό πόνημα, τό ὁποῖο βελτιώθηκε ὡς πρός τίς προσθῆκες πού ἔγιναν στά σχετικά ζητήματα.

Ὁ γράφων ὑποστήριξε τότε ἐκθύμως τίς ἀπό­ψεις τοῦ μακαριστοῦ Χριστοδούλου, τίς ὁποῖες θεώρησε ἐθνωφελεῖς καί ἀπαραίτητο στοιχεῖο στή ζωή τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Τό ἐξαγόμενο συμπέρασμα αὐτοῦ τοῦ συνοπτικοῦ ἐρευνη­τικοῦ ἐγχειρήματος εἶναι ὅτι: Λαοί καί ἔθνη δέν μποροῦν νά ζήσουν καί νά προκόψουν χωρίς τήν ἐθνική τους παράδοση, γιατί ἡ παράδοση συνιστᾶ τήν πλατανόριζα τοῦ ἔθνους τῶν Ἑλ­λήνων καί τό κρηπίδωμα τῆς ἀσφαλοῦς προσδέσεως τοῦ ἐθνικοῦ σκάφους.

Εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού ἐπιδιώκει νά κατεδαφίση ἡ Παγκοσμιοποίηση καί νά μετατρέψη τούς λαούς καί τά ἔθνη σέ κοινωνικό πολτό χωρίς μνήμη καί χωρίς ἱστορικό παρελθόν.

Σ’ αὐτό τό ἀντιλαϊκό καί ἀντεθνικό ἔργο της ὑποβοηθεῖται, ἀπό ἄγνοια ἤ ἀπό σκοπιμότητα, ἀπό ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μέ περισσή αὐταρέσκεια αὐτοαποκαλοῦνται προοδευτικοί!!

Γι’ αὐτούς -καί ὄχι μόνο- τούς λόγους ἀνακύπτει τό χρέος τῶν Ἑλλήνων γιά μία νέα ἐθνική ἀντί­σταση, ἡ ὁποία φαίνεται νά σκιρτᾶ, ἀλλά πολύ φοβᾶμαι ὅτι θά ναυαγήσει μέσα στήν πλημμυρίδα τῶν προσωπικῶν φιλοδο­ξιῶν καί τίς “φροντίδες” τῶν γνωστῶν καί ἀγνώστων ὑπονομευτῶν.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Σπούδασε πολιτικές, οἰκονομικές ἐπιστῆ­μες καί νομικά καί συνέγραψε τέσσερις δεκάδες ἐπιστημονικές ἐργασίες καί βιβλία πολιτικοῦ καί ἱστορικοῦ περιεχομένου.

Γιά τά ἔργα του, τά ὁποῖα ἀναφέρονται στήν τοπική αὐτοδιοίκηση βραβεύτηκε ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν καί τό Δῆμο Ἀθηναίων καί γιά τό ἱστορικό του ἔργο πού ἀναφέρεται στούς ναυτικούς συνεταιρισμούς καί τή μεγάλη τους συμβολή στήν ἐθνεγερσία τοῦ ’21 τιμήθηκε μέ χρηματικό βραβεῖο ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.

Στό ἀπώτερο παρελθόν διετέλεσε πρόεδρος, ἀντιπρόεδρος καί γενικός γραμματέας πολλῶν ἐπιστημονικῶν συλλόγων καί ἑται­ρειῶν, μέ ἀγῶνες γιά τήν Κύπρο, μέσα ἀπό τήν Ἐθνική Ἐπιτροπή Κυπριακοῦ Ἀγῶνος, τῆς ὁ­ποίας πρόεδρος ἦταν ὁ ἀείμνηστος καθηγητής Δ. Βεζανῆς. Τά τελευταῖα χρόνια δραστηριο­ποιεῖται στήν Ἐπιτροπή Ἐνημερώσεως ἐπί τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων, στήν ὁποία ἵδρυσε μεταπολιτευτηκά ὁ δάσκαλός του καί Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Μιχ. Στασινόπουλος.

Πρόλογος

Δέν ξέρω γιατί διάλεξε ἐμένα, ὁ κ. Καθηγητής γιά νά κάμω πρόλογο… Ἤ κάτι σάν πρόλογο. Σέ ἕνα βιβλίο του, μάλιστα, πού ἀφορᾶ τήν ἑλληνική ἐθνική παράδοση. Ὑπάρχουν ἄλλοι, ἁρμοδιότεροι, καί μέ περισσότερα χρόνια τριβῆς μέ τό θέμα, πού ἴσως νά ἦταν καταλληλότεροι. Ἀλλά, ἀφοῦ τό θέλησε, ἄς εἶναι…

Ὁ Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου, ὁ «δάσκαλος», ὅπως τόν λέμε, ἐμεῖς οἱ φίλοι του, πού μοιραζόμαστε τίς ἀγωνίες του, καί ὁ «πολίτης», ὅπως θέλει ὁ ἴδιος νά αὐτοπροσδιορίζεται, εἶναι μιά μορφή τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς σκέψεως, παιδείας,  διανοήσεως, καί κοινωνίας, ἀπ’ αὐτές πού ποτέ δέν πῆραν αἴγλη ἀπό (κατευθυνόμενα ἤ πληρωμένα) πρωτοσέλιδα, ἀπό βήματα, θώκους, καρέκλες καί τά τοιαύτα, ἀπό ἐπιλεγμένη προβολή, ἔπειτα ἀπό «γραμμή κόμματος». Ὁ Παν. Παπαγαρυφάλλου εἶναι μορφή.

Ταυτίσθηκε καί ξέφυγε. Στριμώχθηκε καί γλίστρησε. Εἶδε καί μίλησε. Ἔζησε καί ἔκρινε. Εἶχε τήν εὐκαιρία νά γλείψει τήν κουτάλα μέ τό μέλι, καί δέν τό ἔκανε. Εἶχε τήν δυνατότητα νά σωπάσει, ἀλλά δέν σιώπησε. Σιωπῶ γιά τόν «δάσκαλο» σημαίνει «εἶμαι συνένοχος».

Ἁπλός καί κατανοητός στά κείμενά του ἀναζητεῖ τήν λέξη ἤ τήν φράση, πού θά ἑδραιω­θεῖ σάν σύνθημα μέσα στόν ἐγκέφαλό μας, καί θά μᾶς ξεκολλήσει ἀπό ἀγκυλώσεις καί μονομανίες. Λιτός κι ἀπέριττος στήν ζωή του, δίνει τό παράδειγμα συνταιριασμένης ζωῆς μέ τά ἔργα καί τά φιλοσοφήματά του… Γιατί μόνον τότε ξεμαρμαρώνεις ἀγάλματα: Ὅταν ἔχεις συνέπεια πράξεων-ζωῆς καί ἔργων-λόγων…

Καί σ’ αὐτό τό ἔργο του ὁ «πολίτης» Παπαγαρυφάλλου εἶναι ρηξικέλευθος. Ἀναζητᾶ μιά ἐθνική παράδοση, μέσα ἀπό «ἐθνάρχες»-«ἐθνοπατέρες», μέσα ἀπό τήν ἔννοια τοῦ ἔθνους, πού πολλοί προσπάθησαν νά τήν προσδιορίσουν καί τήν ἔκοψαν καί τήν ἔρραψαν στά μέτρα τους…

«Ἐθνικό» εἶναι τό ἀλήθινό. (Ὁρισμός ἀπό τήν ἐποχή Σολωμοῦ ἀκόμη). Κι ὁ δάσκαλος περιλέπει τό ὡραῖο φρούρο, ἀδιαφορεῖ γιά τήν ἐτικέττα καί τό ἐπίκτητο χρώμα του, καί εἰσέρχεται στήν σάρκα του, στήν οὐσία του, στίς βιταμίνες του. Καί σκάβει ἀκόμη βαθύτερα, φθάνει στό κουκκούτσι, ὅπου ὁ κόκκος, ὅπου ἡ ζωή, καί ἐν τέλει ὁ πυρήνας. Διότι ξέρει πώς «φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» (Ἠράκλειτος, ἀποσπ. 123). Γιά νά βροῦμε τό ἀληθινό, πρέπει νά πετάξουμε τίς προσμείξεις καί νά καθαρίσουμε τό χρυσάφι πού κρύβεται στά σπλάχνα τῆς ἑλλη­νικῆς γῆς καί τῆς ἑλληνίδας ψυχῆς. Νά φύγουν τά περιττά, τά ξενόφερτα (πού λέει κι ὁ καθηγητής), τά παραπανίσια, τά στολίδια. Εἴμαστε ἕτοιμοι νά δεχθοῦμε ἕνα δῶρο χωρίς περιτύλιγμα καί κορδελλάκια; Εἴμαστε ἕτοιμοι νά δοῦμε τό νόημα, τό ἔσω πῦρ καί ὄχι τήν ἐπιφάνεια, τήν ἐπιπολή; Εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀγαπήσουμε τό γυμνό καί ὄχι τό ντυμένο; Τά ἔχουμε καλά μέ τήν γύμνια; Γιατί ἀπ’ τά χριστιανικά χρόνια καί μετά – πού ἐπέφεραν ἕναν Μεσαίωνα – τό καθαρό γυμνό ταυτίσθηκε μέ τήν ἀμαρτία, τήν ἐνοχή, τήν προσβολή, τό μίασμα…

Ὁ καθηγητής Παπαγαρυφάλλου προσπα­θεῖ – χρόνια τώρα – νά (ἀπό)τινάξει ἀπό πάνω μας τά ξένα στοιχεῖα καί νά μᾶς πείσει πώς μποροῦμε νά σταθοῦμε στά ποδάρια μας. Λεύτεροι εἶναι ὅποιοι μποροῦν νά αὐτοσυντη­ροῦνται καί νά στοχάζονται μέ τό ἰδικό τους μυαλό. Ὄχι οἱ ἑπαῖτες, οἱ ζήτουλες, οἱ ἑτερό­φωτοι. Λεύτεροι εἶναι οἱ αὐτόφωτοι. Οἱ ἥλιοι. Ὄχι τά ἀστέρια.

Ὁ ἀναγνώστης τῶν ἔργων τοῦ Παπαγαρυφάλλου θητεύει στήν Σχολή τῆς Ἀνεξαρ­τησίας. Τό πιό ἀκριβό κολλέγιο τοῦ κόσμου. Πού ὅσα λεφτά κι ἄν σοῦ δώσει ὁ πατέρας σου, δέν φθάνουν νά πάρεις πτυχίο ἀπ’ αὐτό. Ἀκόμη ὑπάρχουν πράγματα πού δέν ἀγοράζονται, γιατί ἀκόμη ὑπάρχουν πράγματα πού δέν (ξε)που­λιοῦνται. Ὁ πραγματικός διδάσκαλος – ὅπως ὁ Παπαγαρυφάλλου – δείχνει τόν δρόμο. Δέν βαδίζει μαζί σου σέ αὐτόν. Αὐτός εἶναι μοναχικός δρόμος. Καί γιά τόν καθέναν ἄλλος, διαφορετικός. Πολλοί τέτοιοι μοναχικοί δρόμοι πρός τήν Αὐτογνωσία καί τήν Ἀνεξαρτησία, ὅταν σμίξουν, στό Ἄπειρο, ἐπέρχεται ἡ ἀλλαγή. Γιατί ἐκεῖ πυκνώνουν καί παχαίνουν οί γραμμές τῶν δρόμων καί τῶν ὁριζόντων, καί σάν πολιορκητικός κριός μποροῦν πιά νά σπάσουν θύρες θεόκλειστες.

Ὁ πολίτης Παπαγαρυφάλλου τά ἔχει μέ τούς γονατισμένους, τούς ραγιάδες, τούς προσκυνημένους. Μιλᾶ εὐθέως καί ὄχι εὐπιφόρως. Μέ κρυστάλλινο λόγο. Ζητάει ἐπανάσταση, πού ὅμως εἶναι καταδικασμένη σέ ἀποτυχία, ἐάν δέν προηγηθεῖ ἡ ἐσω-επανάσταση τῆς συνείδησης-συνειδητοποίησης. Υιοθετεῖ τόν Δραγούμη, τό τέλος τοῦ ὁποίου εἶναι γνωστό βέβαια… Ἀλλά καί τοῦ Κολοκοτρώνη τό τέλος εἶναι γνωστό… Καί ἄλλων πολλῶν συζυγισμένων Ἑλλήνων. Ἀλλά ποιός ἀπ’ αὐτούς κιότεψε ἐπειδή ἡ ἱστορία διδάσκει πώς ὅσοι πῆγαν κόντρα στό ρεῦμα εἶχαν κακό τέλος; Κανείς! Ποιούς μνημονεύεις σήμερα; Αυτούς πού λάκεψαν ἤ αὐτούς πού ἐπαναστάτησαν; Πού ρίχνεις σχοινί νά δέσεις; Ποιοί εἶναι οἱ μώλοι σου καί ποιές οἱ ἄγκυρές σου;

Ὁ καθηγητής καί συγγραφέας Παπαγαρυφάλλου ἀναζητεῖ τόν «ἀληθινό ἄνθρωπο» ὡς ἄλλος Διογένης. Σ’ αὐτήν τήν χρόνια ἀναζή­τηση τῶν φιλοσόφων δέν βρίσκει ἄκρη. Δίνει ὅμως μιά κατεύθυνση. Πού ἄμα τήν ἀκολου­θήσουμε θά βροῦμε ἐμεῖς τήν ἄκρη τοῦ νήματος. Ἀπό τόν σκληρόψυχο χρόνο τῶν θηρίων (Μινώταυρος) ἡ ἄκρη τοῦ νήματος ὁδηγοῦσε στήν σωτηρία καί τήν ἀπολύτρωση θεῶν, ἡρώων, πόλεων, θνητῶν καί ἰδεῶν.

Εἴθε αὐτό τό πόνημα τοῦ πολίτη Παπαγαρυφάλλου νά ξυπνήσει συνειδήσεις, ν’ ἀφυπνί­σει τόν κοιμισμένο ἑλληνισμό μέσα μας, ν’ ἀποτάξει ξενόφερτους διαβόλους καί νά καθαρίσει τό χωράφι πού ἔμεινε νά λέγεται Ἑλλάς, ἀπό τήν κόπρο τοῦ Αὐγείου…

Τό ταμεῖο γίνεται πάντα στό ξάλεσμα. Καί ἕως τότε ἔχουμε καιρό. Πολύ καί λίγο μαζί. Μέγα καί μικρό, «σάν τόν κόσμο» τοῦ ποιητῆ. Στό ξάλεσμα, πού δυστυχῶς κανείς ὁραματιστής δέν εἶναι παρών νά ἰδεῖ τούς καρπούς αὐτοῦ πού ἔσπειρε… Ἀλλά μήν ξεχνᾶτε τόν μέγα Σικελιανό:

…ρίξε σπορά καί τήν σοδειά

καιρός θά σοῦ τήν φέρει…

Δάσκαλε, σέ εὐχαριστοῦμε γιά τήν σπορά σου. Θά σέ μνημονεύουν ὅταν συλλέγουν τούς καρπούς της, ὅλοι οἱ ὄψιμοι ἐφευρέτες τῶν ἀγωνιῶν σου… Ἔτσι γίνεται πάντα μέ τούς σκαπανεῖς…

Καταλήγοντας, θά ἔλεγα ὅτι τό ἀνά χείρας ἔργο – τό 40ό κατά σειράν – τοῦ πολίτη Παπαγαρυφάλλου, ἀποτελεῖ μιά σημαντική ἱστορική καί κοινωνιολογική προσφορά στήν κατανόηση τής σημασίας τῆς ἐθνικῆς μας παραδόσεως, ἡ ὁποία ὅπως τονίζει καί ὁ συγγραφέας της, εἶναι τό ἀραξοβόλι τῆς ἐθνικῆς μας ὑπόστασης.

Γιῶργος Λεκάκης, συγγραφέας,

Αὔγουστος 2012.

Σημείωμα τῆς  Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπί τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων

Ὁ συγγραφέας τοῦ ἀνά χείρας ἔργου Πολίτης Παναγιώτης Λ. Παπαγαρυφάλλου κάτοχος τεσσάρων Πανεπιστημιακῶν πτυχίων (νομικῶν, οἰκονομικῶν, πολιτικῶν καί κοινωνικῶν ἐπιστη­μῶν) καί βραβευμένος δύο φορές ἀπό τήν Ἀκα­δημία Ἀθηνῶν, τό Δῆμο Ἀθηναίων καί πολλούς ἄλλους, γιά τό ἐπιστημονικό του ἔργο πού ἀνα­φέρεται στούς ναυτικούς καί γεωργικούς συνεταιρισμούς καί τή συμβολή αὐτῶν τῶν θεσμῶν στήν Ἐθνεγερσία τοῦ 21, καθώς καί τό σημαντικό ἔργο του γιά τήν τοπική αὐτοδιοίκηση, εἶχε ὅλες τίς προϋποθέσεις νά διαπραγματευτεῖ σφαιρικά αὐτό τό θέμα γιά τήν Ἐθνική μας παράδοση, νά ἀναδείξει τή βαρύνουσα σημασία του καί νά τοῦ δώσει τίς πρέπουσες διαστάσεις του στόν Ἱστο­ρικό καί Ἐθνικό μας χῶρο.

Στήν προσπάθειά του αὐτή ὁ συγγραφέας ὑποβοηθήθηκε σημαντικά ἀπό τό συγγραφικό του ὁπλοστάσιο τό ὁποῖο ἀπαριθμεῖ τέσσερις δεκάδες ἐπιστημονικά ἔργα καί ἑκατοντάδες ἄρθρα του στόν ἡμερήσιο καί περιοδικό τύπο. Ἀφετηρία ὅμως καί πυρήνα τοῦ ἔργου, ἀποτέλεσαν τά ὅσα εἶχε γράψει τότε στό περιοδικό «Ὀρθόδοξη Κατάθεση» τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου 2004, παρεμβαίνοντας στίς διιστάμενες ἀπόψεις τοῦ τότε Προέδρου Κωστή Στεφανόπουλου καί τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Χριστόδουλου. Οἱ ἀντιτιθέμενες αὐτές ἀπόψεις διατυπώθηκαν γύρω ἀπό τή σημασία καί τήν πολυδιάστατη λειτουργία τῆς Ἐθνικῆς μας παράδοσης, στή διατήρηση αὐτῆς καί τή συμβολή της στήν ἑδραίωση τῆς Ἐθνικῆς μας ζωῆς.

Τό πολύ ἐνδιαφέρον αὐτό ἔργο μέ σημαντική βιβλιογραφία, καταλαμβάνει 330 σελίδες καί χωρίζεται σέ δύο μέρη. Τό πρῶτο μέρος περιλαμβάνει 18 κεφάλαια, τά ὁποῖα ἐκτείνονται σέ φάσμα ἐπιστημονικῶν καί ἱστορικῶν θεμάτων τά ὁποῖα ἅπτονται ὅλων, σχεδόν, τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ κοινωνικοῦ μας βίου. Ἀρχίζουν ἀπό τά ἐννοιο­λογικά στοιχεῖα τῆς παραδόσεως καί τή λειτουργία της, ὅπως τήν προσδιορίζει ὁ στοχαστής Δ. Γληνός, περνοῦν ἀπό τήν κριτική του τ. Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Κωστή Στεφανοπούλου καί τῆς ξενομανίας τῶν Ἑλλήνων, ἀναδεικνύονται οἱ θετικές ἐπιδράσεις στήν Ἐθνική συνείδηση καί συγκρότηση, ἐνῶ παράλληλα ἐπισημαίνεται ὁ καθοριστικός ρόλος τῆς Θρησκείας καί τῆς Ἐκκλη­σίας στήν παράδοση.

Ὁ συγγραφέας μέ εὐστοχία καί διεισδυτικότητα ἀναδεικνύει τήν ἀρνητική ἐπίδραση τῆς παγκοσμιοποίησης στή διατήρηση τῆς Ἐθνικῆς ταυτότητας τῶν Ἑλλήνων, ὑπογραμμίζοντας τή σημαντική συμβολή τόσο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅσο καί τῆς Ἐκκλησίας στήν Ἐθνεγερσία τοῦ ’21. Πρόκειται γιά κοινωνικά καί θρησκευτικά ζητήματα τά ὁποῖα ἀναπτύσσονται μέ βάσιμη ἐπιχειρηματο­λογία καί βιβλιογραφία.

Στό πέμπτο κεφάλαιο μέ τήν προσκόμιση πλουσιωτάτης βιβλιογραφίας, ὁ συγγραφέας διαπραγματεύεται τήν οὐσιώδη σημασία πού εἶχε ὁ κοινοτισμός ἐπί τουρκοκρατίας καί ἡ καθοριστική του συμβολή τόσο στή διατήρηση τῆς Ἐθνικῆς μας παράδοσης, ὅσο καί ὡς ἐκ τούτου τήν Ἐθνε­γερσία. Ταυτόχρονα ἀσκεῖ ὀρθή κριτική γιά τήν ἀποξένωση τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ἀπό τίς πλούσιες κοινοτικές παραδόσεις καί τίς λαϊκές συνελεύσεις πού ἕλκουν τήν καταγωγή τους ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ὁμήρου. Στήν ἐπιχειρηματολογία αὐτή προσκομίζεται βιβλιογραφία δοκίμων συγγραφέων, ὅπως π.χ. ὁ Κ. Παπαρρηγόπουλος, ὁ Γ. Βλάχος, ὁ Ν. Πανταζόπουλος καί ὁ Ἰων Δραγούμης πού κατηγοροῦσε τούς ξενολάτρεις συνέλληνες ὡς «φραγκοφερμένους καί φραγκοσπουδαγμένους».

Καταλήγοντας ὁ συγγραφέας, γράφει ὅτι ὁ κοινοτισμός συνετέλεσε ἀποφασιστικά στή διατήρηση τῶν Ἐθνικῶν μας παραδόσεων καί τῆς Ἐθνικῆς μας συνείδησης. Τέλος τό ἔργο κλείνει μέ τόν ἐπίλογο στόν ὁποῖο πολύ εὔστοχα καί διεισδυτικά ἐπισημαίνει ὅτι. «Χωρίς τήν παράδοση καί τή διαφύλαξή της ὡς κόρης ὀφθαλμοῦ, δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρχει γλωσσική παράδοση, θρησκευτική παράδοση, Ἐθνική παράδοση, Ἐθνική συνείδηση καί ὅτι συνιστᾶ Ἐθνική συνοχή καί Ἐθνική ἀντοχή».

Μαζί μέ ὅλα αὐτά θεωρῶ σκόπιμο καί χρήσιμο νά ἐπισημάνω τή διατυπούμενη ἄποψή του πού λέει. «Ἡ παράδοση σέ ὅλες της τίς μορφές, συνιστᾶ τόν κρουνό τῆς ροῆς τῆς πολιτιστικῆς καί ἱστορικῆς μας κληρονομιᾶς καί τό ἀμόνι πάνω στό ὁποῖο σφυρηλατοῦνται οἱ ἀκατάλυτοι δεσμοί τῆς κοινωνικῆς καί Ἐθνικῆς μας συνέχειας» (σελίς 310).

Δέν ἔχω παρά νά συμφωνήσω ἀπο­λύτως μέ τά γραφόμενα τοῦ συγγραφέα καί νά ἐπισημάνω ἐπίσης ὅτι, τό ἔργο του αὐτό ἀποτελεῖ μιά σημαντική προσφορά στή σχετική βιβλιογραφία, ἡ ὁποία ἐξάλλου τά τελευταῖα χρόνια ὅλο καί σπανίζει.

Συμπερασματικά, γιά ὅλους τούς πολίτες πού προσπαθοῦν μέσω τῶν κοινωνικῶν πολιτιστι­κῶν φορέων, νά καλλιεργήσουν στά νέα παιδιά, τήν ἀγάπη καί τή γνώση τῆς παράδοσης καί τῆς πολιτιστικῆς μας κληρο­νομιᾶς, ἐνῶ παράλληλα μεριμνοῦν γιά τήν καταγραφή καί τήν προβολή της, ὀφείλω νά σημειώσω ὅτι αὐτό τό ἔργο τοῦ πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου, Προέδρου τῆς  Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπί τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων, ἄν καί μή λαογράφου, ἀποτελεῖ ἕνα πολύ χρήσιμο βοήθημα. Ἀποτελεῖ τό κρηπίδωμα καί τό ἀραξοβόλι τῆς Ἐθνικῆς μας ταυτότητας.

            Ὁ σεμνός, ἀδέκαστος καί μετριόφρων καθηγητής Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου, θέλοντας νά τιμήσει στό πρόσωπό μου ὅλους τούς πολίτες πού στηρίζουν τόν Ἐθνικό ἀγώνα γιά τήν παράδοση, τή διάσωση καί διατήρηση τῆς πολι­τιστικῆς μας κληρονομιᾶς, μοῦ ἔκανε τήν τιμή νά προλογίσω τό ἐξαίρετο αὐτό ἔργο του. Μέ ἀπε­ριόριστο σεβασμό καί ἐκτίμηση, τόν εὐχα­ριστῶ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου.

Ἀλέξανδρος Σύρμας

 Γεν. Γραμ.  τῆς  Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως

 ἐπί τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων

Συγγραφέας: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ

Τιμή: 16,96€  14,84€