Σημείωμα τοῦ Ἐκδότου

Ὁ προηγούμενος αἰώνας ὑπῆρξε ἡ ἀφετηρία τῆς δημιουργίας κυρίαρχων κοινωνικῶν ρευμάτων ὅπου ἡ ταξική ἀντιπαράθεση στάθηκε καθοριστική, ἀλλά συνυπῆρξε ἤ καί συγκρούστηκε μέ τήν ἀνάπτυξη ἐθνικῶν κινημάτων πού πάλευαν νά καθορίσουν «ἐθνικά σύνορα» σέ μία «Εὐρασία» πολλῶν κυρίαρχων πολυεθνικῶν κρα­τῶν ἤ καλύτερα «αὐτοκρατοριῶν» πού ἄρχισαν νά καταρρέουν.

Σέ ἀντίθεση μέ τήν Ἀσία, ὅπου ἡ βαρβαρότητα τῶν μπολσεβίκων καί τοῦ Μαοϊσμοῦ, μέσα ἀπό γενοκτονίες καί ἐθνοκαθάρσεις κατάφεραν νά ὑποτάξουν καί νά ἐγκλωβίσουν λαούς καί ἔθνη στήν τελική τους «ἐπικράτεια». Στήν Εὐρώπη ὅπου τό ἱστορικό καί πολιτιστικό ὑπόβαθρο εἶναι πιό πλούσιο καί μέ ἔντονες ἐθνικές καί λαϊκές παραδόσεις, μία καθολική βαρβαρότητα καί ἐπιβουλή δέν ὑπῆρ­χε περίπτωση νά κυριαρχήσει. Ἀντιθέτως, μέσα ἀπό τούς ἴδιους ἰδεολογικούς χώρους τῆς Σοσιαλιστικῆς Διεθνούς καί τοῦ προλετα­ριακοῦ κινήματος, ξεπήδησαν ἐθνικά κινήματα, προλεταριακά, μέ ἔντονες τίς «ἐθνικές» ἀντιπαραθέσεις τοῦ Α΄ Εὐρωπαϊκοῦ Πολέμου, ἀλλά καί τῶν ἄλλων «αὐτοκρατορικῶν» τῶν προηγουμένων ἑκα­τοντά­δων ἐτῶν. Ἔτσι σέ ὅλα τά Εὐρωπαϊκά κράτη, δημιουργήθηκαν κινήματα λαϊκά μέ ἔντονα στοιχεῖα ἐθνικισμοῦ καί σοσιαλισμοῦ. Σέ πολλές περιπτώσεις ἀστοί καί προλετάριοι, φιλομοναρχικοί καί ἀντιμοναρ­χι­κοί, σοσιαλιστές καί ἀντικομμουνιστές, βρέθηκαν στό ἴδιο μετερίζι ἀγῶνος.

Εἴδαμε λοιπόν νά ἀποσπᾶται ἀπό τό ἰταλικό κομμουνιστικό κίνημα, ὁ «μεγαλοϊδεάτης Ρωμαῖος» Μπενίτο Μουσολίνι καί νά δη­μι­ουργεῖ τόν «Φασισμό» μέ βάσει τό συντεχνιακό κράτος καί νά φθά­νει μέχρι τήν ἐξουσία, ἀποσπῶντας τόν θαυμασμό πολλῶν ξένων ἡγετῶν καί πολιτικῶν, ὅπως τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, τοῦ «Μαύ­ρου Καβαλάρη» Νικολάου Πλαστήρα, τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ, κ.ἄ.

            Πολύ σύντομα ὅμως, ἡ δυναμική τοῦ ἀντίστοιχου γερμανικοῦ κινήματος, τοῦ «Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ» μέ ἡγέτη τόν Ἀδόλφο Χίτλερ ὁ ὁποῖος ἀποχωρεῖ ἀπό τό σοσιαλιστικό κίνημα, δημιουργεῖ νέα δεδομένα πανευρωπαϊκά, μέ κορυφαία στιγμή τήν κατάληψη τῆς ἐξου­σίας στίς ἐκλογές τοῦ 1933. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι βάσει τοῦ καταστατικοῦ τοῦ «Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ Γερμανικοῦ Ἐργατικοῦ Κόμ­ματος» (Ν.S.D.A.P.), τά μέλη ὁρκίζονταν κατά σειράν, στόν Σοσιαλισμό, τήν Πατρίδα, τόν Λαό καί στόν Ἀρχηγό (Fürher).

            Ὅπως, λοιπόν σέ ὅλη τήν Εὐρώπη ἔτσι καί στήν Ἑλλάδα, πολ­λοί θαυμαστές βρέθηκαν νά θέλουν νά ἐκφράσουν τά νέα αὐτά ἰδεολογικά-κοινωνικά ρεύματα, πού δέν εἶχαν ὁδηγήσει ἀκόμα στόν Β΄ Μεγάλο Εὐρωπαϊκο Πόλεμο ὁ ὁποῖος ἐξελίχθηκε σέ Παγκόσμιο.

Σχεδόν σέ ὅλες τίς περιπτώσεις, τά κινήματα αὐτά καθορίστηκαν ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ «ἀρχηγοῦ» τους. Στήν Ἑλλάδα τέτοιες ἰσχυρές προσωπικότητες δέν ὑπῆρξαν.

            Οἱ «Ἐκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ» μέ τήν παρούσα μελέτη τοῦ ἱστο­ρικοῦ συγγραφέα Ἰάκωβου Χονδροματίδη, ἐπιχειρεῖ νά συμβάλλει στήν ἑλληνική βιβλιογραφία μέ μία ὁλοκληρωμένη καί τεκμηριωμένη παρουσίαση τῶν κινημάτων αὐτῶν στήν μεσοπολεμική Ἑλλά­δα 1927-1936, παρουσιάζοντας τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, τήν ἡγεσία καί τήν δράση τους.

            Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον νά παρατηρήσει κανείς πῶς, κάτω ἀπό μία κοινή συνισταμένη, ἀντικομμουνισμοῦ - ἀντιαναρ­χι­σμοῦ, ἀντιφιλελευθερισμοῦ - ἀντιδημοκρατισμοῦ - ἀντιπαλαιοκομματισμοῦ, καί ἀντισιωνισμοῦ - ἀντικαπιταλισμοῦ, συνυπῆρξαν στό ἴδιο μετερίζι ἀγῶνος, ἀστοί ἤ συντηρητικοί καί προλετάριοι ἤ επαναστάτες, φιλοβασιλικοί καί ἀντιβασιλικοί, βενιζελικοί καί ἀντιβενιζελικοί, σοσιαλιστές καί ἀντικομμουνιστές.

            Ἀξίζει ἐπίσης νά σημειωθεῖ τό γεγονός ὅτι τό Καθεστώς τῆς 4ης Αὐγούστου καί ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ἔθεσε ἐκτός λειτουργίας ὅλες αὐτές τίς ὀργανώσεις καί κόμματα, μαζί μέ τά ἄλλα ὑπάρ­χοντα κόμματα, κοινοβουλευτικά ἤ μή.

            Μετά τίς εἰσβολές στήν Ἑλλάδα τῶν Ἰταλῶν καί τῶν Γερμα­νῶν, οἱ περισσότεροι ὁπαδοί αὐτῶν τῶν κινημάτων ἔδωσαν τό παρών τους στά χαρακώματα τῆς Πατρίδος τό 1940-1941 καί στήν Ἐθνική Ἀντίσταση, λίγοι ἦσαν οἱ ὁπαδοί πού ἔθεσαν τήν ἰδεολογία πάνω ἀπό τήν Πατρίδα.

Ἰωάννης Χρ. Γιαννάκενας

17 Νοεμβρίου 2013

Σημείωμα τοῦ Ἐκδότου………………………………………………….9

Τιμή: 19,08€  15,90€